Attempt to poetry No2
One of the reasons I created this blog was to attempt and leave my comfort zone. A first effort was done with my first attempt to poetry. They are in Greek so I expect few people to actually understand them.
The theme remains the same: love. Someone once said that the two of the greatest feelings that are responsible for creating art (any form of it) are love and sorrow. I can't say I strongly belong in either one category at the moment, but I find it to be a constant idea I struggle with.
I don't know if the following scribbles are considered art, or whether or not they are considered good. I know that it kinda feels like a reflection on murky water. Not expecting anyone to actually make sense of the above... but it, strangely, makes sense to me.
By the way writing these was not the hard part. Publishing them has been even harder. Part of it has to be the fact that the following are a step up in boldness, and given my cowardice...
...Deep breath... Here it goes:
Στάλα Βροχής
Στη σιωπή, η σιγή
μια στάλα απο βροχή
απίστευτα απλή
στέκεται σαν καλονή
Η καρδιά σπαρταρά
για όσα μύρια σκορπά
η στάλα απο βροχή
που μοναχή,
δεν ξεπλένει τη ντροπή
Πονάς, μα η καρδιά μου πως να αντέξει
να βλέπει την καρδιά σου να μαραζώνει
Και έτσι κάθομαι οργισμένος,
στη σιωπή, στη σιγή
Παρακολουθώντας τις στάλες απ' τη βροχή
να ξεπλένουν τη σιωπή, την ενοχή
αναρωτιώντας.. πόσο ακόμη;
Μεθυσμένος
Δώσε μου να πιώ απο το μπρούσκο, κόκκινο
των χειλιών σου.
Μεθυσμένος, απο την φλόγα του φιλιού σου,
θέλω να περιηγηθώ στο κορμί σου
Ασε με να παραστρατήσω,
Άσε με να τριγυρίσω
στη θερμή, κρυφή φωλιά
του κορμιού σου
Εκεί θέλω να σβήσω την φλόγα
που αναζωπύρωσε η ζεστή αναπνοή σου
Μεθυσμένος, απο τη γεύση του φιλιού σου,
θέλω να αφεθώ στη πιό γλυκιά αμαρτία
Εκεί που εσύ γίνεσαι εγώ
Εκεί που το εγώ χάνεται, και γίνεται εσύ.
Εκεί θέλω να σβήσω τη φλόγα
που ξεκίνησε απο τη ζεστή αναπνοή σου
Γρήγορα! Πριν τελειώσει το όνειρο, άσε με να σε νιώσω
... γυμνή, σκοτεινή, τυφλή, αληθινή... απόλυτη αγάπη
Εκεί που εγώ γινομαι εσύ,
Eκεί οπου εσύ υπάρχεις για πάντα γύρω μου.
The theme remains the same: love. Someone once said that the two of the greatest feelings that are responsible for creating art (any form of it) are love and sorrow. I can't say I strongly belong in either one category at the moment, but I find it to be a constant idea I struggle with.
I don't know if the following scribbles are considered art, or whether or not they are considered good. I know that it kinda feels like a reflection on murky water. Not expecting anyone to actually make sense of the above... but it, strangely, makes sense to me.
By the way writing these was not the hard part. Publishing them has been even harder. Part of it has to be the fact that the following are a step up in boldness, and given my cowardice...
...Deep breath... Here it goes:
Στάλα Βροχής
Στη σιωπή, η σιγή
μια στάλα απο βροχή
απίστευτα απλή
στέκεται σαν καλονή
Η καρδιά σπαρταρά
για όσα μύρια σκορπά
η στάλα απο βροχή
που μοναχή,
δεν ξεπλένει τη ντροπή
Πονάς, μα η καρδιά μου πως να αντέξει
να βλέπει την καρδιά σου να μαραζώνει
Και έτσι κάθομαι οργισμένος,
στη σιωπή, στη σιγή
Παρακολουθώντας τις στάλες απ' τη βροχή
να ξεπλένουν τη σιωπή, την ενοχή
αναρωτιώντας.. πόσο ακόμη;
Μεθυσμένος
Δώσε μου να πιώ απο το μπρούσκο, κόκκινο
των χειλιών σου.
Μεθυσμένος, απο την φλόγα του φιλιού σου,
θέλω να περιηγηθώ στο κορμί σου
Ασε με να παραστρατήσω,
Άσε με να τριγυρίσω
στη θερμή, κρυφή φωλιά
του κορμιού σου
Εκεί θέλω να σβήσω την φλόγα
που αναζωπύρωσε η ζεστή αναπνοή σου
Μεθυσμένος, απο τη γεύση του φιλιού σου,
θέλω να αφεθώ στη πιό γλυκιά αμαρτία
Εκεί που εσύ γίνεσαι εγώ
Εκεί που το εγώ χάνεται, και γίνεται εσύ.
Εκεί θέλω να σβήσω τη φλόγα
που ξεκίνησε απο τη ζεστή αναπνοή σου
Γρήγορα! Πριν τελειώσει το όνειρο, άσε με να σε νιώσω
... γυμνή, σκοτεινή, τυφλή, αληθινή... απόλυτη αγάπη
Εκεί που εγώ γινομαι εσύ,
Eκεί οπου εσύ υπάρχεις για πάντα γύρω μου.
Comments
Post a Comment